کد مطلب:21130 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:6

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

آيا ذكر گناه هم در حقيقت گناه است و يا تا عمل گناه انجام نشود مانعي ندارد؟

ذكر و ياد گناه در جمع خود از مصاديق اشاعه فحشاست و هيچ مؤمني حق ندارد گناهاني را كه در گذشته مرتكب شده براي فرد يا گروهي بازگو كند كه علاوه بر هتك حرمت و رسوايي خويش، موجب اشاعه فحشاء و ايجاد حس بدبيني در مخاطب است، و از مصاديق آشكار كردن گناهان پنهاني است كه عقوبت دارد.

اگر ذكر گناه مربوط به ديگران باشد، فرد داخل در گناهاني چون غيبت و تهمت و سخن چيني و بدگويي شده كه آن هم عقوبت سنگين دارد. خلاصه آنكه اسلام با هر كاري كه جو جامعه را مسموم يا آلوده كند شديداً مبارزه مي كند و آنرا حرام مي داند.

قرآن كريم در اين باره مي فرمايد: كساني كه دوست دارند زشتي ها در ميان مومنان انتشار يابد، عذاب دردناكي در دنيا و آخرت دارند (1)

پيامبر (ص) مي فرمايد: كسي كه گناهي را نشر دهد همانند كسي است كه آن را در آغاز انجام داده (2)

امام رضا (ع) در اين باره مي فرمايد: آنكس كه گناهي را نشر دهد مطرود درگاه الهي است. (3)

اما اگر ذكر و ياد گناه عملي نباشد و قلبي باشد، يعني فرد در فكر نيت انجام گناه داشته باشد، تامرتكب گناه نشده گناهي براي او منظور نمي گردد. امام صادق مي فرمايد: همانا مؤمن قصد كار بد كند كه آنرا بجا آورد، پس تا انجام نداده چيزي بر او نوشته نشود.(4)

البته اين از رحمت و مغفرت پروردگار است كه تا گناه و عمل زشت از نيت به عمل در نيامده، مؤاخذه نمي كند والا فكر آلوده قلب و روح انسان را تاريك و ظلماني مي كند كه از آن هم حتي المقدور بايد پرهيز كرد.

امام صادق (ع) درباره توصيه هاي عيسي مسيح (ع) به حواريون مي فرمايد:

موسي (ع) پيامبر خدا به شما گفت زنا مكنيد و من دستور مي دهم حتي به آن نينديشيد چرا كه هر كس فكر زنا در سر بپرورد، چونان كسي است كه در سراي نقاشي شده اي آتش برافروزد كه دود آن نقش ها را تيره مي سازد، گر چه اتاق نسوزد. (5)







منابع و مآخذ:

1ـ حج، 41

2ـ تفسير نمونه، ج14، ص407، بنقل از اصول كافي، ج2

3ـ اصول افي، ج2، باب ستر الذنوب

4ـ اصول كافي، كتاب الايمان و الكفر، باب من يهم بالحسنه او السيئه حديت 2

5ـ بحار، ج 14، ص331